Ζητούνται γκολκίπερς

 
Γράφει ο Κώστας Καίσαρης
Έχω ξαναγράψει ότι η μοναδική θέση στο ποδόσφαιρο που μαθαίνεται, είναι του γκολκίπερ. Όταν υφίστανται βέβαια δύο βασικές προϋποθέσεις. Κατ' αρχήν τα σωματικά προσόντα. Στη συνέχεια, αντίληψη και γρήγορη σκέψη. Από κει και πέρα, όλα τα άλλα είναι θέμα δουλειάς. Αν έχεις θέληση να γίνεις καλός τερματοφύλακας, θα γίνεις......

Ένα παιδί λοιπόν κοντά στο 1.90 και με καλό κορμί είναι ταμάμ για γκολκίπερ. Θα πρέπει βέβαια παράλληλα να μάθει να στέκεται κάτω από τα δοκάρια. Να διαθέτει αντίληψη για να μπορεί να διαβάζει τις φάσεις. Και ταχύτητα στη σκέψη. Αν στο "βγαίνω, δεν βγαίνω" αργήσεις να αποφασίσεις, ό,τι και να κάνεις μετά, είναι λάθος (αδυναμία που χαρακτηρίζει τον Τζόρβα κι έχει επηρεάσει αρνητικά την καριέρα του).
Έχει λεχθεί ότι ο καλός γκολκίπερ δεν χρειάζεται να πέφτει. Επειδή βρίσκεται στη σωστή θέση και η μπάλα πάει πάνω του. Όλα αυτά βελτιώνονται με την πάροδο των χρόνων, όταν ο γκολκίπερ αρχίζει σιγά-σιγά να αποκτά εμπειρία. Σε σημαντικό βαθμό όμως, πρέπει να προϋπάρχουν.
Στη συνέχεια, όπως προαναφέραμε, δουλειά. Πολλή δουλειά. Σε καθημερινή βάση. Ο Όλιβερ Καν έκανε πέντε ώρες προπόνηση την ημέρα. Η προπόνηση είναι που κρατάει σε υψηλά επίπεδα και βελτιώνει τα επιμέρους στοιχεία που απαιτεί η θέση του τερματοφύλακα. Αλτικότητα, γρήγορη επαναφορά αν έχει πέσει στο έδαφος, σωστή τοποθέτηση του σώματος και των χεριών στις φάσεις κλπ. Όλα αυτά που λίγο ή πολύ επαναλαμβάνονται σε όλα τα παιχνίδια.
Αν διαθέτεις λοιπόν τα φυσικά προσόντα και θέληση για δουλειά, θα γίνεις καλός γκολκίπερ. Κάτι δηλαδή που σε καμία περίπτωση δεν μπορεί να συμβεί με τους ποδοσφαιριστές που παίζουν "μέσα". Ούτε η ντρίμπλα μαθαίνεται, ούτε η σωστή και γρήγορη πάσα, ούτε η ευστοχία αν είσαι σέντερ φορ, ούτε η ταχύτητα προστίθεται.
Και φτάνουμε λοιπόν στο δια ταύτα. Το να μην βγάζεις μπαλαδόρους σαν ελληνικό ποδόσφαιρο, δεν συνιστά υποκειμενική αδυναμία. Το ταλέντο είναι θείο δώρο. Το να ψάχνεις όμως να βρεις τερματοφύλακα με το ντουφέκι, είναι ακατανόητο. Μετά τον Καρνέζη, που κι αυτός είναι γκολκίπερ μιας σεζόν, δεν υπάρχει απολύτως τίποτα.
Για να βρει δεύτερο, ο Σάντος έφτασε στον Γλύκο του ΠΑΟΚ και για τρίτο, στον Λάμπρου της Φέγενορντ. Στα δύο χρόνια, που είναι ομοσπονδιακός τεχνικός, έχει κάνει παγκόσμιο ρεκόρ με το να έχει καλέσει πάνω από μια ενδεκάδα γκολκίπερς!
Κι είναι άχαρο, πιστέψτε με, να κρίνεις αυστηρά νέα παιδιά. Όπως ο Γλύκος. Κάθε φορά όμως που κάνει έξοδο, οι οπαδοί του ΠΑΟΚ κλείνουν τα μάτια. Η αδυναμία του είχε φανεί από το ματς με τη Ραπίντ στη Βιέννη. Για το γκολ που είχε δεχθεί πέρυσι στην Τούμπα, στο ματς με τον Ατρόμητο για το Κύπελλο, μπορείς να μιλήσεις για κακιά στιγμή. Που έχει συμβεί και θα συμβαίνει σε όλους τους γκολκίπερς.
Όταν όμως αυτή η κακιά στιγμή επαναλαμβάνεται (όπως στο γκολ του Παπάζογλου το Σάββατο στο "Γεντί Κουλέ"), τότε μιλάμε για εμφανή αδυναμία όταν η μπάλα βρίσκεται στον αέρα. Κι όχι μόνο λόγω ύψους.
Ο Γιώργος Δώνης έχει πει (έστω κι αν έχει προσπαθήσει ανεπιτυχώς να αυτοδιαψευσθεί) ότι όποιος θέλει να κρίνει τις επιλογές του σχετικά με το έμψυχο υλικό του ΠΑΟΚ, θα πρέπει πρώτα να βγάλει δίπλωμα προπονητή. Κατόπιν τούτου, κάτι παραπάνω θα ξέρει που μέχρι τώρα άφηνε τον ύψους 1.96 Χακόμπο στον πάγκο (χωρίς να παραγνωρίζουμε ότι ο Ισπανός έχει χάσει το μεγαλύτερο μέρος της προετοιμασίας).
Ξεφύγαμε όμως. Ο Γλύκος ήταν η αφορμή. Το θέμα είναι ότι η Ελλάδα δεν βγάζει γκολκίπερς. Και η βασική αιτία είναι ότι δεν γίνεται δουλειά σε αυτήν την κατεύθυνση. Από εξειδικευμένους προπονητές τερματοφυλάκων, που θα τους επιλέγουν, θα τους καθοδηγούν και θα τους γυμνάζουν. Όταν ολόκληρος Ολυμπιακός διώχνει τον Ράντο, πιστεύοντας ότι βρήκε καλύτερο, και στη συνέχεια τον ξαναφέρνει πίσω, καταλαβαίνεις τι γίνεται στις άλλες ομάδες.
Ταυτόχρονα έχουν ευθύνη και οι ίδιοι οι γκολκίπερς. Που δεν δουλεύουν όσο θα πρέπει. Όλοι ξέρουν στο ποδόσφαιρο ότι όσο περνούν τα χρόνια, οι τερματοφύλακες γίνονται καλύτεροι. Λόγω εμπειρίας. Στην Ελλάδα, από την εποχή του Ατματζίδη και του Πουρλιοτόπουλου, μέχρι τώρα του Τζόρβα, βλέπουμε το ακριβώς αντίθετο. Να χειροτερεύουν.
Η εξαίρεση του Αντώνη Νικοπολίδη, που χωρίς ιδιαίτερα προσόντα έκανε τεράστια καριέρα χάρη στη δουλειά και την προσωπικότητά του, επιβεβαιώνει τον κανόνα.
Ούτε είναι τυχαίο ότι όλοι σχεδόν οι τερματοφύλακες μένουν καρφωμένοι κάτω από τα δοκάρια και δεν επιχειρούν, όπως οφείλουν, έξοδο, όταν η μπάλα είναι στον αέρα κι έρχεται μάλιστα από μακριά. Φάσεις που έχουν υποχρέωση να καθαρίζουν, και με σχετική ευκολία μάλιστα, τις αφήνουν να εξελίσσονται. Και δεν βγαίνουν επειδή φοβούνται.
Όποιος φοβάται όμως, δεν μπαίνει στο γήπεδο για να παίξει ποδόσφαιρο. Κάθεται σπίτι του.
Κάπως έτσι λοιπόν ψάχνεις με το ντουφέκι να βρεις καλό τερματοφύλακα στο ελληνικό ποδόσφαιρο και δεν βρίσκεις με τίποτα. Επειδή και σε αυτόν τον τομέα, η δουλειά γίνεται στο πόδι.