Αλλά και από τους γύρω μας ακούμε συχνά εκφράσεις όπως «τι δύσκολο παιδί…» ή «τι καλά παιδιά τα αδέρφια του, αυτός γιατί βγήκε έτσι…;» και άλλα παρόμοια, ή ακούμε γονείς να δυσανασχετούν για τις συνεχείς συγκρούσεις με τα παιδιά τους (κυρίως όταν αυτά μπαίνουν στην εφηβεία και όσο διάστημα διαρκεί αυτή). Στ’ αλήθεια όμως πόσο «δύσκολα» και «κακά παιδιά» υπάρχουν…;
Για αρχή πρέπει όλοι να συνειδητοποιήσουμε ότι ένα παιδί δεν γεννιέται,
αλλά γίνεται! Φυσικά η φράση αυτή δεν στοχεύει στη βιολογική γέννα ενός
ατόμου αλλά στα επίκτητα στοιχεία του χαρακτήρα του.Ένας μεγάλος Άγγλος φιλόσοφος παρομοίαζε τη ψυχή του ανθρώπου με ένα άδειο λευκό χαρτί. Από τη στιγμή της γέννησής του ξεκινά να γράφει τις σελίδες τις ζωής του. Βέβαια σε αυτό το μυθιστόρημα μεγάλο ρόλο παίζει η διαπαιδαγώγηση του παιδιού, στην οποία βασική θέση κατέχουν οι γονείς.
Το παιδί από τη στιγμή που θα ανοίξει τα μάτια του ξεκινά τη μάθηση.
Στη διαδικασία αυτή συμμετέχουν πολλές τεχνοτροπίες, εκούσιες και ακούσιες. Πιο κοινή και γνωστή είναι η μίμηση.
Το παιδί μαθαίνει να αντιγράφει, κυρίως τους γονείς του. Δεν μπορούμε να προσδοκούμε επομένως μια συμπεριφορά από το παιδί, όταν τα ερεθίσματα των προηγούμενων ετών βρίσκονταν σε αντίθετη τροχιά. Αυτό σημαίνει εν ολίγοις, πως μια συμπεριφορά δεν εμφανίζεται ως δια μαγείας στην ηλικία των 15 ετών. Υπάρχει ήδη μια προεργασία.
Κοινό μυστικό αποτελεί το γεγονός πως η γνώση των ατόμων για την ανατροφή και την αντιμετώπιση των παιδιών στηρίζεται αποκλειστικά σε δικές τους εμπειρίες και σε γνώση που προέρχεται από ακούσματα και συζητήσεις με τους παλιότερους και με όσους έχουν ήδη αποκτήσει κάποιο παιδί.
Ποιος εγγυάται όμως πως η ανατροφή που παρέχουν οι τελευταίοι είναι και η κατάλληλη; Κι επίσης ποιος σας εγγυάται πως όλα τα παιδιά απαιτούν την ίδια αντιμετώπιση;
Και κάπου εδώ εμφανίζονται τα «δύσκολά παιδιά». Υπάρχουν πραγματικά «δύσκολά παιδιά» ή μήπως εμείς δεν μπορέσαμε να βρούμε έναν δίαυλο επικοινωνίας, με σκοπό την εποικοδομητική συζήτηση και την αλληλοκατανόηση; Κάθε παιδί αποτελεί ξεχωριστή προσωπικότητα και απαιτεί την δική του ξεχωριστή μεταχείριση. Προσωπική μου άποψη αποτελεί το γεγονός ότι δεν υπάρχει κάποια στενόμυαλη στάνταρ συνταγή για να παράγουμε «καλά παιδιά».
Καλό θα ήταν επομένως οι γονείς να έρχονται σε επαφή με κάποιο ψυχολόγο από την αρχή κιόλας της κύησης. Η συμβολή του ψυχολόγου στη προκειμένη προγεννητική φάση μπορεί να παρέχει στους γονείς χρήσιμες πληροφορίες για την αντιμετώπιση καταστάσεων, καθώς και για καθημερινή στάση της μητέρας προς το έμβρυο.
Βάση ερευνών, παίζει πολύ σημαντικό ρόλο στη διαμόρφωση του δείκτη ευφυΐας και κάποιων άλλων χαρακτηριστικών του νεογέννητου η σωστή σχέση μητέρας - εμβρύου, σε μία ευρεία γκάμα περιπτώσεων όπως π.χ. η διατροφή ή θέματα συναισθηματικής φόρτισης.
Αλλά και στην συνέχεια, στην διαδικασία της ανατροφής του παιδιού η αρωγή του ψυχολόγου μπορεί να αποβεί καταλυτική.
Η χρήση κατάλληλων τεχνικών μπορεί να βοηθήσει τους γονείς να εμφυσήσουν στα παιδιά τους σωστό τρόπο σκέψης και δράσης.
Εξάλλου είναι κοινώς αποδεκτό ότι, πέρα από τη βιολογική προδιάθεση, με τη σωστή τακτική τόσο ο δείκτης IQ όσο και μια σειρά από ταλέντα μπορούν να καλλιεργηθούν στο έπακρο.
Αλλά και μεγαλώνοντας τα παιδιά, μπαίνοντας στην εφηβεία, οι σχέσεις με τους γονείς γίνονται δύσκολες. Τα παιδιά θέλουν να μεγαλώσουν πρόωρα, οι γονείς θέλουν να τα προστατεύσουν και έτσι οι συγκρούσεις γίνονται αναπόσπαστο κομμάτι της καθημερινότητας. Αποτέλεσμα αυτών είναι τα παιδιά να κλείνονται στον εαυτό τους, θεωρώντας τους γονείς εχθρούς τους και οι γονείς να χαρακτηρίζουν τα παιδιά ως δύσκολα και δύστροπα. Στη προκειμένη περίπτωση ορισμένες συμβουλές από κάποιο ψυχολόγο θα ήταν πολύ χρήσιμο εργαλείο για την εξισορρόπηση των πραγμάτων.
Πολύ σημαντικό παράγοντα των ημερών μας αποτελεί και η ταχύτητα και η ευκολία διοχέτευσης νέων πληροφοριών ιδίως στα νέα παιδιά. Φυσικό επόμενο είναι λοιπόν να δημιουργούνται απορίες στα παιδιά τις οποίες καλούμαστε να απαντήσουμε και πολλές φορές ερχόμαστε σε αμηχανία, είτε λόγω άγνοιας της απάντησης, είτε λόγω δυσκολίας στο πώς να πούμε αυτό που θέλουμε.
Αν δεν είναι οι γονείς σε θέση να απαντήσουν λογικό είναι τα παιδιά να στραφούν αλλού για τις απαντήσεις που ζητούν, οι οποίες είναι πολλές φορές αμφιβόλου προελεύσεως.
Συνετό θα ήταν λοιπόν οι γονείς να είναι προετοιμασμένοι για κάποια θέματα και εφοδιασμένοι με την κατάλληλη γνώση και τους αντίστοιχους τρόπους έκφρασής της.
Οι ψυχολόγοι διαθέτουν αυτά τα γνωρίσματα, γεγονός που τους καθιστά ικανούς τόσο να τα παρέχουν στους γονείς με επιστημονική συνέπεια, όσο και να τα παρουσιάσουν απευθείας στα παιδιά μέσα από κατ΄ιδίαν συζήτηση.
Βέβαια, και από την άλλη μεριά, καλό θα ήταν και τα παιδιά να έρθουν σε επαφή με τον ψυχολόγο. Ο ψυχολόγος δεν έχει την επικριτική τάση του γονέα ούτε και την «διάθεση για κήρυγμα», με αποτέλεσμα την ανάπτυξη εμπιστοσύνης μεταξύ των δυο συνομιλητών. Μια συζήτηση με έναν τρίτο και σχετικά άγνωστο θα ήταν αρκετά πιο εύκολη και καρποφόρα για τα ίδια τα παιδιά και οι γονείς θα αισθάνονταν μεγαλύτερη ανακούφιση γνωρίζοντας το άτομο που νουθετεί και βοηθά το παιδί τους.
Μια σωστή συνεργασία μεταξύ της τριάδας παιδί – γονιός - ψυχολόγος θα αποτελούσε την ιδανική συνταγή για την οικοδόμηση μιας υγιούς ανάπτυξης και εξέλιξης τόσο του ίδιου του παιδιού όσο και της σχέσης του με τους γύρω.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου